ناله ی واعطشا بر جگرش می‌ افتاد

آب می‌ دید ، به یاد پدرش می‌ افتاد 

بی سبب نیست که از جمله ی بَکّائون است

اشک از گوشه ی چشمان ترش می‌ افتاد

شیرخواره بغل تازه عروسی می‌ دید

یاد لالای رباب و پسرش می‌ افتاد

با دلی خون شده می‌ گفت که الشّام الشّام

تا به بازار مدینه گذرش می‌ افتاد

جلوی پای سکینه دم دروازه ی شهر

از روی نیزه علمدار سرش می‌ افتاد

می‌ شکست آینه ی صبر و غرورش را زجر

تا به جان اسرا با کمرش می‌ افتاد

روضه ی گم شدن و دفن رقیه می‌ خواند

تا به صحرا و خرابه نظرش می‌ افتاد

گوسفندی جلویش ذبح که می‌ شد ، یادِ

خنجر کند و گلوی پدرش می‌ افتاد

وای از آن لحظه که از لای حصیری کهنه

قطعه‌ های پدرش دور و برش می‌ افتاد