غصه دارم که چرا سوز دعا نیست مرا 

رمضان آمده و حال بکا نیست مرا 

روزگاری به هوای همه‌کس بال زدم

پر پرواز به درگاه شما نیست مرا

معصیت عادت من گشته و حالم خوش نیست 

لذتی در سحر نافله‌ها نیست مرا

من از این تیرگی باطن خود دلگیرم

روشنی بخش دل و دیده چرا نیست مرا؟

دست من خالی و هر بار تظاهر کردم 

کوله‌باری به جز از کبر و ریا نیست مرا

چه کنم تا که جوابم نکنی یا الله

بارالها به گمانم که بنا نیست مرا...

به حسین تو قسم قافیه را باخته‌ام 

اقتدایی به طریق شهدا نیست مرا

روزی‌ام کن سحری گوشه‌ی بین الحرمین 

هوسی جز سفر کرببلا نیست مرا