یک آسمان حیران تو ای ماهپاره
بابای تو عرش خدا را گوشواره
از کودکی با کربلایی ها نشستی
بودی عسل نوش وصال از گاهواره
ابن الکریمی آبروداری بزرگی
صدها گره وا می کنی با یک اشاره
حق دارد این لشگر اگر لکنت بگیرد
شیری ندیده با چنین قد و قواره
با گریه ات قلب عمو را آب کردی
کمتر بریز از گوشهٔ پلکت ستاره
پیر جوان مرده که تازه داغ دیده
باید نماید قد کشی ات را نظاره
پامیکشیدی بر زمین و رفته رفته
می شد به روی شاه بسته راه چاره
آهسته آهسته تن تو نرم می شد
با نعل های کهنهٔ چندین سواره
تو تاقیامت روی دستان حسینی
تاکه نیفتی زیر دست و پا دوباره
با دیدن ترکیب رویت روی نیزه
مادر چهل منزل گریبان کرده پاره
