کسی که پشت لبخندش غمی  آکنده از آه است

مرور روز هایش روضه های تلخ و جانکاه است

ندارد گنبد و گلدسته و ایوان طلا اما

مسیر آسمان تا مرقدش بسیار کوتاه است 

برایش دشت ها صحن و تمام آسمان گنبد

چراغ روشن  صحن و سرایش تا سحر ماه  است

اگر مخفی است قبر فاطمه قبر حسن خاکی است

عزیز فاطمه با مادرش همواره همراه است

به دستان کریم اوست در عالم اگر خیری است

که لطف دیگران با منت و خواری و اکراه است

جذامی‌ها کنار او نشستند و جهان فهمید

کرامت ، گردی از دامان خاک آلود این شاه است

برای شادی زهرا بگو ذکر حسن جان را  

اگر توفیق می خواهی فقط راهش همین راه است

به سمت روضه می گردد مسیر شعر و می دانم

پریشان میشود قلبی که از این راز آگاه است

نمی گویم که در کوچه چه پیش آمد تو هم بگذر

فقط سر بسته می گویم که زهرا عصمت الله است

مپرس از من چه دید آنجا فقط این درد  را بشنو

سپیدی های موی او غم سیلی ناگاه است