بردم به شه پناه و خزیدم به بارگه

کو بر گدا به لطف و نظر داده بار، گه

آن شه که ره نبرده به وصفش مگر خیال

نی! نی! خیال نیز به وصفش نبرده ره

جامی چو از اُبُهت آن آستان زدم

هوش از سرم پرید و فتاد از سرم کُلَه

مست وی ام چه مستی؟! سر تا به پا خراب

عبد وی ام چه عبدی؟! پا تا به سر گُنَه

سلطان طوس شاه سریر رضا که نیست 

همتای شأن و منزلتش هیچ پادشه

آری همان شهی که به تسلیمش اندرند

شاهان یکان یکان و سواران سپه سپه

مالی و عُدَّتی به کف آورده منکرش

اما چه مال و عُدّه که مالاً وَ عَدَّدَه

تا باد خصم وی به چَهِ وَیل ماندا

آن چَه که کس بر او متصوّر نگشته تَه