رو خاک حجره دست و پا ميزنه

هي داره باباشو صدا ميزنه

هلهله ها بيشتر و بيشتر ميشن

تا ناله ي وا عطشا ميزنه

اين آقا كه خونشه قتلگاهش

خوبي و مهربونيشه گُناهش

گُم شده تو صداي دَف زدنها

بي رمقه بسكه صداي آهش

ناي نفس زدن تو حنجرش نيست

ديگه تووني توي پيكرش نيست

موقع احتضارشه ، بميرم

حتّي يه مَحرمم بالاسرش نيست

جواد اهل بيت كه از پا افتاد

تيره شد آسمونه شهر بغداد

شبيه جدّ بي سرش ، آقامون

تو بي كسي با لب تشنه جون داد

كاش اُمّ فضل قدر يه جو حيا داشت

به اين آقاي با وفا ، وفا داشت

داغ دل فاطمه رو تازه كرد

با ظُلمي كه به همسرش روا داشت

كاشكي تو حجره يه پياله آب بود

يا آب دادن به تشنه لب ثواب بود

كاشكي بجاي اُمّ فضل تو خونه ش

خانوم دلسوزي مثه رباب بود

اسم رباب اومد فضا عوض شد

گريز روضه بي هوا عوض شد

اونقد نشست صُب تا غروب تو آفتاب

كه رنگ چهره ش به خدا عوض شد

حرف عطش ، حرف گلو و تيره 

كم كم بايد نفس هامون بگيره

امشب بيايد برا رباب بسوزيم

چِل روزه ديگه شيرخواره ش ميميره