در سماوات بانگ غم دادند
 بی کسی را دوباره سم دادند
 
 چه غریبی که دور از وطن است
 پاره قلب جمع پنج تن است
 
 زهر را خورده است‌ پا شده است
 چقدر شکل مجتبی شده است
 
 مثل زهرای خورده بر مسمار
 دست خود را گرفته بر دیوار
 
 وسط راه میخورد به زمین
 گاه و بیگاه میخورد به زمین